ΟΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΟΠΗΣ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ 2021

Η Κασσιόπη είναι καταρχήν αστερισμός στο βόρειο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας γνωστός από την αρχαιότητα. Σ’ ένα ονειρικό περιβάλλον του ουρανού μακριά από τη βαθιά ύφεση και τον COVID-19. Είναι όμως και μία περιοχή στην Κέρκυρα όπου υπάρχει μία τουριστική επένδυση 120 εκατ. ευρώ που ενώ στηρίχτηκε από την πρώτη αποκρατικοποίηση του 2012 και ολοκληρώθηκε με νέο διαγωνισμό το 2017 επί ΣΥΡΙΖΑ, καρκινοβατούσε επί 12 χρόνια και τώρα. Φαίνεται πάντως ότι το yπουργείο Ανάπτυξης την ξεμπέρδεψε, αλλά δυστυχώς αυτή δεν είναι μοναδική περίπτωση που θα υπάρξει.

Το ερώτημα που μένει στην κοινωνία, και ενόψει της επανεκκίνησης της οικονομίας το τέλος του 2021 (32 δισ. ευρώ μόνο επενδύσεις!) είναι κρίσιμο γιατί αφορά την ικανότητα των γνωστών αγνώστων να εμποδίζουν την ανάπτυξη. Έχουμε απόλυτη ανάγκη αυτές τις επενδύσεις: Χρειαζόμαστε την ανάκαμψη μετά τον Covid-19, απειλείται η πληθυσμιακή μας συγκρότηση (δεν είμαστε πλέον ελκυστικός τόπος ζωής ούτε για τους νέους μας), άρα και η εθνική μας ύπαρξη και βεβαίως το επίπεδο ποιότητας της ζωής μας αφού οι νεότεροι αντιμετωπίζουν το φάσμα να είναι φτωχότεροι από τους γονείς τους! Δεν είμαστε ούτε στις 25 ελκυστικότερες περιφέρειες της Ευρώπης ούτε έχουμε καμία από τις 25 ελκυστικότερες πόλεις για να έλθουν ξένες επενδύσεις!

Κάθε οικονομική πράξη του ανθρώπου διαταράσσει σημεία εξουσίας και δημιουργεί καινούργιους εχθρούς και φίλους. Μάλιστα ένα σημαντικό μέρος της οικονομικής έρευνας έχει δείξει ότι όπου υπάρχουν ολιγοπωλιακές καταστάσεις αποθαρρύνονται νέες επενδύσεις. Εδώ να θυμηθούμε και τον παγκόσμιο ρόλο των μεγάλων τεχνολογικών κολοσσών που ενδεχομένως αποτελούν απειλή για δομικές πλευρές της ανθρώπινης ζωής (υγεία, δημοκρατία κ.λπ.) και ιδιαιτέρως για τη νέα καινοτόμο επιχειρηματικότητα.

Όμως στην Ελλάδα παντού στην οικονομία και στη διοίκηση, υπάρχουν μικρά βασίλεια και μικροί βασιλίσκοι (στη δημόσια διοίκηση, στην τοπική αυτοδιοίκηση, μέχρι τις ΔΕΚΟ και τους πνευματικούς χώρους) που αποφασίζουν χωρίς όρια και χωρίς έλεγχο, με ανορθολογικά και πολύ προσωπικά κριτήρια μερικές φορές. Με απλά λόγια η κοινωνία δεν κατορθώνει πάντοτε (μέσω των πολιτικών που την εκπροσωπούν) να επιβάλει τις ανάγκες της.

Ένας πρώτος τρόπος να αντιμετωπιστεί αυτό είναι η αυτοματοποίηση και η ψηφιοποίηση των διαδικασιών και των αποφάσεων. Η έρευνα της Διανέοσις για τη δημόσια διοίκηση είναι αποκαλυπτική (έντονος νομικισμός, φορμαλισμός). Ένας δεύτερος είναι να ενεργοποιηθεί παντού το Επιτελικό Κράτος και οι αρχές Διαφάνειας. Αυτό θα πρέπει να συνδυαστεί με ραγδαία ανανέωση των μεσαίων στελεχών σε όλο το φάσμα της διοίκησης και ενίσχυση της μικρομεσαίας εφευρετικότητας και φιλοδοξίας να βελτιωθεί η ζωή των πολιτών (επιχειρηματιών και καταναλωτών). Αν αυτό αποτελεί απειλή για τους βασιλίσκους και τις πεπαλαιωμένες δομές εξουσίας λάθος τους.

Η κοινωνία πρέπει να ορθώσει το παράστημά της και οι θεσμοί να την παρακολουθήσουν. Χρειάζονται πλέον κανόνες και λογοδοσία που θα καταλαμβάνουν όλες τις διοικητικές δομές μέχρι το άβατο των κλειστών συστημάτων διοίκησης. Πάνω απ’ όλα χρειάζεται σεβασμός στην ανθρώπινη δημιουργικότητα.      Για να μην ονειρευόμαστε να ζήσουμε στην αστρική Κασσιόπη.

Πρώτη δημοσίευση: εφημερίδα Τα Νέα, 1 Φεβρουαρίου 2021