ΔΝΤ, ΤΕΛΟΣ

Τέλος εποχής. Έτσι ίσως θα μπορούσε να επιγραφηθεί η κίνηση του ΔΝΤ να κλείσει το γραφείο του στην Αθήνα. Το 2010, το ΔΝΤ ξαναμπήκε στη ζωή του ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου με τη συμμετοχή του στις ευρωπαϊκές διασώσεις. Ιδιαίτερο ρόλο έπαιξε η ελληνική κρίση και τα περίπλοκα προβλήματα που έφερε όταν όλος ο κόσμος και ιδιαίτερα η ευρωζώνη φοβήθηκαν ένα βαρύτερο περιστατικό Lehman Brothers.

Η τεχνοκρατική δεινότητά του αλλά και η ιδεοληπτική σχεδόν άποψη που επικρατούσε τότε στα ανώτατα κλιμάκιά του, ότι τα προβλήματα των υπερχρεωμένων ευρωπαϊκών χωρών θα λύνονταν με την απελευθέρωση των δυνατοτήτων προσφοράς το έκαναν ένα επιβλητικό σύμμαχο των κεντροευρωπαϊκών και ιδιαίτερα των γερμανικών απόψεων για την επιβολή πολιτικών λιτότητας στις προβληματικές ευρωπαϊκές οικονομίες. Η οικονομική πολιτική αυτή έφερε στα όρια της συνοχής τους το ευρώ και την ευρωζώνη και μόνο ο Ντράγκι τον Ιούλιο του 2010 ανέστρεψε την κατάσταση με το «whatever it takes», εφαρμόζοντας ουσιαστικά πολιτικές διαμοιρασμού του κινδύνου έστω και μόνο των υψηλών βαθμολογούμενων οικονομιών.

Έπρεπε να περάσουν περίπου δύο χρόνια για να παραδεχθεί το ΔΝΤ το λάθος του για την εκτίμηση του βάθους της ύφεσης (πολλαπλασιαστές) που είχαν προκαλέσει οι πολιτικές του και ότι θα έπρεπε να είχε επιμείνει στη μερική έστω «εξυγίανση» των προβληματικών χωρών και των τραπεζών που τις είχαν χρηματοδοτήσει. Έτσι όμως οι κοινωνίες που εφαρμόστηκαν οι πολιτικές αυτές πλήρωσαν πολύ μεγαλύτερο αναλογικό τίμημα από ό,τι θα έπρεπε να πληρώσουν με μία ηπιότερη πολιτική προσαρμογής.

Βλέποντας σήμερα το συνεχιζόμενο δράμα της Αργεντινής αλλά και τη στροφή του ΔΝΤ υπέρ της χρήσης των δημοσιονομικών πολιτικών για την αποφυγή μιας πιθανής ύφεσης (έστω και εάν δεν υπάρχει επαρκής δημοσιονομικός χώρος) είμαστε λίγο σκεπτικοί για τη δύναμη μάθησης της ιστορίας.

Πρώτη δημοσίευση: εφημερίδα Τα Νέα, 8 Ιανουαρίου 2020