Η ΥΠΕΡΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Ο ΟΟΣΑ, ανάμεσα στα πολλά και ιδιαίτερα ενδιαφέροντα θέματα που θέτει στην τελευταία αναφορά του για την Ελλάδα, θέτει και το θέμα της αποτελεσματικότητας της λειτουργίας του φορολογικού συστήματος. Ξεφεύγοντας δηλαδή (επιτέλους) από το ζήτημα της δημιουργίας πρωτογενών πλεονασμάτων, αφού έτσι κι αλλιώς κινούνται σε θετικό επίπεδο ώστε να εξυπηρετείται ο στόχος της συνεχούς μείωσης του λόγου χρέους προς ΑΕΠ, θέτει πλέον το ζήτημα αποτελεσματικότητας της κρατικής μηχανής συγκέντρωσης εσόδων.

Κριτήρια της αποτελεσματικότητας θεωρεί τη σχέση της ποιότητας και της ποσότητας των φόρων με τη μεγέθυνση και τη συμπεριληπτικότητα, αφού έτσι κι αλλιώς τα φορολογικά έσοδα ως ποσοστό του ΑΕΠ κυμαίνονται αρκετά υψηλότερα του μέσου όρου του ΟΟΣΑ. Όμως διαπιστώνει ότι η διάρθρωση της φορολογίας χαρακτηρίζεται μεταξύ άλλων από υπερδιόγκωση α) των κοινωνικών εισφορών β) των φόρων σε αγαθά και υπηρεσίες.

Στην πραγματικότητα δηλαδή χαρακτηριζόμεθα από υπερφορολόγηση της εργασίας αλλά και υπερφορολόγηση της δαπάνης διαβίωσης του εργαζομένου. Μάλιστα εάν έχει κάποιος  την ατυχία(!) να έχει και παιδιά, η μέση φορολόγησή του μεγεθύνεται. Για να προσλάβει κάποιος έναν εργαζόμενο με καθαρές απολαβές γύρω στα 900 ευρώ, θα πρέπει να καταβάλει συνολικά ποσό που φθάνει σε περίπου 1.700 ευρώ, μαζί με τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές. Όταν μάλιστα ξοδεύει ο εργαζόμενος τα 900 ευρώ, το 24% του ποσού αυτού μάλλον θα είναι ΦΠΑ και απομένουν μόνο 725 ευρώ αγοραστική δύναμη. Δηλαδή από τα 1.700 ευρώ, μόνο το 42% θα είναι αγοραστική δύναμη. Και βεβαίως και οι δύο (εργοδότης και εργαζόμενος) αυτόματα σκέφτονται τη σκιώδη οικονομία!

Στον βαθμό λοιπόν που υπάρχουν δημοσιονομικά πλεονάσματα, αυτά θα πρέπει να κατευθυνθούν στη μείωση του φορολογικού βάρους της εργασίας! Έτσι κι αλλιώς ο οριζόντιος περιορισμός του ΦΠΑ πιέζει σημαντικά και το εξωτερικό ισοζύγιο πληρωμών.

Μείωση του ΦΠΑ θα μπορούσε να εφαρμοστεί μόνο σε επιλεγμένα και ειδικά προϊόντα σε καλά ελεγχόμενες αλυσίδες παραγωγής και διανομής των αγαθών (π.χ. παιδικά προϊόντα). Και επειδή θα αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε την οξύτητα του προβλήματος της διάθεσης εργατικού δυναμικού, ας σκεφτούμε γενναία για παρεμβάσεις που θα αφορούν την «απελευθέρωση» της εργασίας αυτών που είναι σε θέση να εργαστούν, που βρίσκονται στο σπίτι.

Πρώτη δημοσίευση: εφημερίδα Η καθημερινή, 6 Δεκεμβρίου 2024