ΟΙ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΜΕΝΟΙ

Θα μπορούσε να ήταν τίτλος Ελληνικού κινηματογραφικού έργου, δράμα με αίσιο ή δακρύβρεχτο τέλος, ή θα μπορούσε να είναι μία έκφραση οργής εξαπατημένου συντρόφου.

Τίποτα από αυτά δεν είναι. Είναι η έκφραση που χρησιμοποίησε ο Μ. Ντράγκι για να δικαιολογήσει τους λανθασμένους σχεδιασμούς του πρώτου μνημονίου. «Ορισμένες αποφάσεις είχαν ληφθεί τότε στη βάση πληροφοριών οι οποίες ήσαν είτε ελλιπείς είτε εσφαλμένες ή παραπλανητικές. Οι αναφορές σχετικά με το δομική ισχύ της Ελληνικής οικονομίας δεν ήταν ακριβείς. Οι (Ελληνικές) αρχές της εποχής διαβεβαίωναν συνεχώς τη (διεθνή) Τρόικα (των πιστωτών) ότι η οικονομία ήταν πολύ πιο ισχυρή από όσο ήταν στην πραγματικότητα» (Βήμα, 9 Ιουλίου 2013).

Δηλαδή κάποια καλοπληρωμένα στελέχη (άρα λογικά, ιδιαίτερα ικανά) στην Ελλάδα (δημόσιο ή Τράπεζα της Ελλάδος) έλεγαν σε κάποια καλοπληρωμένα στελέχη στην Ευρώπη ότι η Ελληνική οικονομία ήταν ισχυρή (!!) και όπως φαίνεται οι τελευταίοι το πίστευαν! Είναι δυνατόν; Εάν δώσεις τα εμπειρικά στοιχεία μίας ανεπτυγμένης οικονομίας σε οποιονδήποτε πάνω του μετρίου οικονομολόγο θα καταλάβει μέσα σε μία εβδομάδα εάν κάτι δεν πηγαίνει καλά. Μάλιστα τα προβλήματα της Ελληνικής οικονομίας δεν ήταν και τόσο μικρά! Αφορούσαν μία ολόκληρη οικονομία 11εκατ. ανθρώπων, μέλος της Ευρωζώνης με ένα δυσθεώρητο χρέος.

Νομίζω ότι η επίκληση της παραπλάνησης εκ μέρους του Ντράγκι είναι απολύτως λανθασμένη και υποκρύπτει τρία πραγματικά ζητήματα:

α) Η Ευρωζώνη δεν ήταν έτοιμη, από όλες τις απόψεις να διαχειριστεί μία πτώχευση, είτε αυτή θα ήταν της Ελλάδας, είτε της Ιρλανδίας, είτε αργότερα της Πορτογαλίας. Δεν ήταν έτοιμη ιδεολογικά και θεσμικά. Στην πραγματικότητα δεν ήταν έτοιμη από καιρό, από τη γέννησή της δηλαδή.

β) Υπάρχει σήμερα μία σοβαρότατη δυσπιστία μεταξύ της ευρωπαϊκής πολιτικής θεσμικής τάξης και της Ελληνικής πολιτικής τάξης. Οι Ευρωπαίοι (και ίσως όλος ο κόσμος) πότε δε συγχώρησαν το -9,5% στο δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 που έγινε -15% αιφνιδιάζοντας όλον τον κόσμο. Αυτή η δυσπιστία θα κάνει τουλάχιστον μία δεκαετία να εξαφανιστεί. Τα αποτελέσματα της ύπαρξης αυτής της δυσπιστίας μας αφορούν όλους και υφιστάμεθα καθημερινά τις συνέπειες.

γ) Υπάρχει το ζήτημα της ευθύνης επί του προγράμματος που εφαρμόστηκε. Προσωπικά πιστεύω ότι όλοι γνώριζαν την κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας και τις συνέπειες που θα είχε το πρόγραμμα αυτό στην Ελληνική οικονομία. Πρέπει όμως να παίζεται το παιχνίδι του ποιος φταίει (με σκοπό να φταίει ο άλλος) για ένα πολύ απλό λόγο: Εάν έχει κάποιος ευθύνη, ή έστω και εάν μόνο γνώριζε τι θα συμβεί, τότε έχει δημιουργήσει υποχρεώσεις για το μέλλον. Και επειδή πλησιάζει η ώρα του απολογισμού, θέλουμε να αγνοούμε την πραγματικότητα! Αναρωτιέμαι όμως μπορεί η διοίκηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να μη βλέπει και να μη λέει τα πράγματα με το όνομά τους;

Όμως δεν παραπλανήθηκαν μόνο οι Τροϊκανοί. Από ότι φαίνεται ισχυρίζονται ότι παραπλανήθηκαν και οι τότε κυβερνώντες από τους Τροϊκανούς! Που, ενώ ήξεραν την αλήθεια, άφησαν τους Τροϊκανούς να τους πείσουν ότι η ανάκαμψη ήταν στη γωνία! Δεν καταλάβαιναν ότι εάν α) δεν έχεις τραπεζικό σύστημα και β) αφαιρέσεις από μία οικονομία αγοραστική δύναμη ίση με έναν ετήσιο κρατικό προϋπολογισμό αυτή θα καταστραφεί! Δηλαδή τι θα κάνει; Θα αναπτυχθεί;

Αλλά παραπλανήθηκε και ένα σημαντικό μέρος της αντιπολίτευσης κάνοντας το μοιραίο λάθος να παρασυρθεί πιστεύοντας ότι υπήρχε ο άλλος δρόμος: Η άρνηση συμμετοχής ή η πτώχευση και η μοναχική έξοδος από το ευρώ. Η ουτοπία της άμεσης λύσης! Προς δόξαν της εφαρμογής του πιο σκληρού οικονομικού προγράμματος που εφαρμόστηκε ποτέ. Γιατί σε αντίθεση με τους οικονομολόγους της πτώχευσης οι Τροϊκανοί υπόσχονταν βεβαιότητα, φτώχεια και σταδιακή έξοδο από την κρίση. Χωρίς τους πτωχολόγους δε θα εγκαθιδρυόταν η ιδεολογική κυριαρχία της τροϊκανής διάσωσης.

Αλλά έχουμε παραπλανηθεί και εμείς οι υπόλοιποι: Καθησυχαστήκαμε μέσα στην ευδαιμονία του ευρώ, παρόλο που είχε διατυπωθεί εγκαίρως σαφής σκεπτικισμός για την είσοδο στο ευρώ.

Τελικά όλοι έχουμε μερίδιο στην παραπλάνηση. Αλλά να με συγχωρείτε! Οι πάσης φύσεως κυβερνώντες είναι αυτοί που έχουν το μικρότερο δικαίωμα να την επικαλούνται.