Το Μοναδιαίο Κόστος Εργασίας εκφράζει το κόστος εργασίας που απαιτείται για την παραγωγή μίας νομισματικής μονάδας (€1) ΑΕΠ και υπολογίζεται ως λόγος δύο παραγόντων: Τον αριθμητή του κλάσματος αποτελεί το μέσο εργασιακό κόστος (συνολική αμοιβή εργασίας προς τον αριθμό εργαζομένων), ενώ τον παρονομαστή αποτελεί το παραγόμενο προϊόν ανά απασχολούμενο (εργαζόμενοι με σχέση εξαρτημένης εργασίας ή αυτοαπασχολούμενοι).
Περισσότερα
Η μακροοικονομική προσαρμογή, που επιχειρούν πολλές Ευρωπαϊκές οικονομίες, επιφυλάσσει ένα κεντρικό ρόλο στις εξαγωγές. Η τόνωση των εξαγωγών προϋποθέτει την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας, που διαβρώθηκε τα χρόνια που προηγήθηκαν της κρίσης. Το εργαλείο που θα επιφέρει πιο σύντομα την τόνωση της ανταγωνιστικότητας και που ταυτόχρονα έχουν υπό τον έλεγχό τους οι χώρες, είναι η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία, η υποτίμηση της οποίας μπορεί να προκύψει από μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας (ULC).
Περισσότερα
Η πραγματικότητα είναι εξαιρετικά οδυνηρή για την Ελληνική κοινωνία και οικονομία. Αναπόφευκτα η Ελληνική κοινωνία ωθήθηκε στο να κινηθεί σε δύο επίπεδα: α) Να θέσει υπό αμφισβήτηση το οικονομικό μοντέλο που έχει επιλεγεί, είτε σε ατομικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο και β) Να οδηγηθεί σε μια νέα πολιτική σύνθεση, που ελπίζει ότι θα της επιτρέψει να οργανώσει εκ νέου τη θεσμική λειτουργία της οικονομίας.
Περισσότερα
Η βασική θεωρία που διέπει τη λειτουργία της Ευρωζώνης είναι αυτή της «ιδανικής νομισματικής περιοχής» (optimumcurrencyarea). Αυτή πολύ απλά λέει ότι, εάν σε μία περιοχή κατορθώσεις να επιτύχεις κινητικότητα πόρων και προϊόντων και ενιαία πολιτική εξουσία, τότε μπορείς να έχεις μία αποτελεσματική νομισματική ένωση με δυναμικά αναπτυξιακά χαρακτηριστικά. Η Ευρωζώνη κατόρθωσε να επιτύχει μία άριστη κινητικότητα προϊόντων και κεφαλαίου, αλλά δεν έχει επιτύχει ούτε υψηλή εργατική κινητικότητα (η Ευρώπη έχει τη μισή εργατική κινητικότητα σε σύγκριση με τις ΗΠΑ), αλλά ούτε βέβαια πολιτική ενοποίηση.
Περισσότερα
Προεκλογικά επισημάναμε, κόντρα στο γενικό ρεύμα της εποχής, τον παραλογισμό, που ενσωματωνόταν στην αρνητική ένταση, με την οποία επένδυαν το αίτημα της αναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου ΙΙ, όλα σχεδόν τα κόμματα. Τότε (και τώρα) εμείς θέταμε το θέμα πολύ απλά, ως εξής: Πρόκειται να πάρουμε, ως Ελλάδα, μέχρι το 2014 €89 δις περίπου. Από αυτά, τα €43,7 δις το 2012, τα €23,6 δις το 2013 και τα €21,3 δις το 2014. Το 20% του ποσού αυτού οδεύει προς την εσωτερική οικονομία και το υπόλοιπο προορίζεται για τη χρηματοδότηση και αναχρηματοδότηση των χρεών του Δημοσίου στο τραπεζικό σύστημα. Με ποια λογική, λοιπόν, σηκώνουμε τόσο πολύ τους τόνους διακινδυνεύοντας τις εισροές αυτές, ενώ είναι προφανές ότι καταρχήν θα πρέπει να περιμένουμε να ωριμάσει το πρόγραμμα που μόλις είχαμε υπογράψει, το Μάρτιο του 2012 (!) και στη συνέχεια να θέσουμε το θέμα της αναδιαπραγμάτευσης;
Περισσότερα
Τα πολιτικά νερά είναι πολύ φουρτουνιασμένα. Εμείς όμως πρέπει να συνεχίσουμε να δουλεύουμε με νέες σκέψεις και προτάσεις για να λειτουργούμε και να ελπίζουμε. Το ζήτημα σήμερα είναι οι Ελληνικές τράπεζες που, λόγω της ανακεφαλαιοποίησης (€30 δις για το Ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα από την απόφαση της 26ης Οκτωβρίου), μας προέκυψαν ξαφνικά κρατικές τράπεζες. Όχι όλες και πιθανόν όχι οι μεγαλύτερες. Αυτό, βεβαίως, δεν έχει καμία επίπτωση είτε στις καταθέσεις είτε στις υπάρχουσες «κλειστές» δανειοδοτήσεις (στεγαστικά, μακροπρόθεσμος δανεισμός, κ.λπ.).
Περισσότερα
Η σημερινή πολιτική ηγεσία στην Ευρωζώνη κινδυνεύει να μείνει στην ιστορία ως η ηγεσία που έχασε μία ολόκληρη γενιά μέσα από τα χέρια της. Μία χαμένη δεκαετία ανάπτυξης για τις χώρες που δοκιμάζονται από την ύφεση στην Ευρωζώνη και μία ολόκληρη χαμένη γενιά έξω από τη δημιουργική δραστηριότητα.
Περισσότερα
