ΚΑΤΩ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ!

Στην αλγεινή περίοδο της λαίλαπας του κορωνοϊού, που βιώνουμε παγκόσμια, και την υποχρεωτική χρήση της μάσκας για προστασία, ο διάσημος σύγχρονος συγγραφέας της Κίνας Σι Τσουάν  συνέθεσε μια «ωδή» αφιερωμένη στις μάσκες. Στο τέλος αυτής της ωδής, έγραφε χαρακτηριστικά τα εξής:

«Υπήρχαν Κινέζοι στο Σίδνεϊ που τους είχαν σπάσει στο ξύλο, γιατί φορούσαν μάσκες κι άλλοι στο Βερολίνο, που τους ζητούσαν να βγάλουν τις μάσκες τους. Πώς να καταλάβουν τέτοιοι τύποι στο Σίδνεϊ και στο Βερολίνο ότι αυτός είναι ο τρόπος της ζωής μας και το νόημα της ύπαρξής μας? Αν μπορούσα θα φορούσα μια μάσκα και θα περπατούσα γυμνός στην έρημο να συναντήσω νεράιδες και αγγέλους. Ο κόσμος με μάσκα δεν μ’ αναγνωρίζει κι εγώ επειδή φοράω μάσκα δεν αναγνωρίζω  τον εαυτό μου. Στο νου μου επιβεβαιώνω συνεχώς ποιος είμαι αλλά η μάσκα μου πάντα με διαψεύδει. Στην πραγματικότητα όμως , όταν την βγάζω, ε, δεν συμβαίνει και τίποτε».

Προβληματίστηκα διαβάζοντας το βαθυστόχαστο αυτό κείμενο, και άρχισα να κάνω στον εαυτό μου ρητορικά ερωτήματα:  

Ποιος ευθύνεται για την καταστροφή της φύσης με τα ολέθρια αποτελέσματα της πανδημίας, που μας ταλανίζει;

Πόσο μεγάλη είναι η απαξίωση του Ανθρώπου, όταν η πολιτεία αποποιούμενη, κατά κάποιο τρόπο, την ευθύνη για τη διάσωση από την πανδημία, την αποδίδει στον ανήξερο, αδύναμο και περίτρομο πολίτη χωρίς  να τον στηρίζει να τον εμψυχώνει, ενώ συγχρόνως  απαριθμεί καθημερινά τον αριθμό ασθενών και πεθαμένων, επικεντρώνοντας μόνον την προσοχή του στη χρήση της μάσκας! Και πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι η μάσκα αυτή μέσα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όπου συνωστίζονται κυριολεκτικά και καθημερινά  χιλιάδες εργαζόμενοι!

Προς ποια κοινωνία πορευόμαστε; αδιαφορώντας για τον Άνθρωπο, στρεφόμαστε στο ρομπότ και τρέχουμε πίσω από την Τεχνολογία για να την… προλάβουμε, πριν γυρίσει από ευλογία σε κατάρα.

Τεχνητή γονιμοποίηση, τεχνητή νοημοσύνη, διαδικτυακό ρομπότ, ρομποτικός ποδοσφαιριστής και ίσως αναμένεται και… τεχνητός έρωτας και ρομποτικός εραστής!.. Όλα γίνονται εκτός ημών και όχι πάντα υπέρ ημών.

Δημιουργήσαμε, προχωρήσαμε αλματωδώς στην Επιστήμη και την Τεχνολογία, και τώρα δεν επαρκούμε, είμαστε λίγοι, ασήμαντοι μπροστά στα δημιουργήματά μας!

Ας φτιάξουμε, λοιπόν, αυτή τη νέα  κοινωνία, ας αποχωρήσουμε εμείς, οι άνθρωποι, και ας παραχωρήσουμε τη θέση μας στα ρομπότ για να μην υποφέρουμε, τουλάχιστον, με μια τέτοια… μετάλλαξη. Εξάλλου, θα πρέπει πια να συνειδητοποιήσουμε ότι στο μυαλό των κυβερνώντων αυτή τη γη, βρίσκεται πάντα το χρήμα και όχι ο Άνθρωπος!

Κάτω, λοιπόν, οι μάσκες όχι βέβαια αυτές της προστασίας από την πανδημία, αλλά αυτές που καλύπτουν τα πρόσωπα όσων δεν αντιλαμβάνονται τη σημασία και την ανάγκη μιας ανθρωποκεντρικής πολιτικής.