Παγκοσμίως, λιγότερα από 100 άτομα θεωρείται ότι πάσχουν από υπερθυμησία ή Εξαιρετικά Ανώτερη Αυτοβιογραφική Μνήμη (HSAM). Πρόκειται για μια εξαιρετικά σπάνια νευροψυχολογική κατάσταση, κατά την οποία το πρόσωπο έχει ισχυρή μνήμη για προσωπικά γεγονότα.
Μια νέα μελέτη περιγράφει την περίπτωση μιας έφηβης (την TL), η οποία διαθέτει την ικανότητα να ανακαλεί πλήθος προσωπικών γεγονότων από τη ζωή της. Πρόκειται για την πρώτη συστηματική αξιολόγηση προσώπου με αυτή την κατάσταση.
Σύμφωνα με τη νευροψυχολόγο και επικεφαλής της μελέτης, Βαλεντίνα Λα Κόρτε από το Πανεπιστήμιο Paris Cité, στα πρόσωπα αυτά καταγράφονται οι αναμνήσεις ανά ημερομηνία. Αυτό σημαίνει ότι, π.χ. μπορούν να περιγράψουν με κάθε λεπτομέρεια τι έκαναν στις 6 Ιουλίου 2002, αλλά και να βιώσουν συναισθήματα και αισθήσεις εκείνης της ημέρας.
Η TL ανακάλυψε ότι είχε αυτή την ικανότητα, όταν ήταν 8 ετών, το είπε στους φίλους της, οι οποίοι της είπαν ότι έλεγε ψέματα. Από φόβο για παρόμοιες αντιδράσεις, η TL αποκάλυψε τι συμβαίνει όταν ήταν 16 ετών, ενώ την επόμενη χρονιά αποφάσισε να το δημοσιοποιήσει.
Σε τεστ μνήμης, η TL κλήθηκε να ανακαλέσει τέσσερα προσωπικά γεγονότα από πέντε περιόδους της ζωής της. Η ικανότητά της να ανακαλεί λεπτομέρειες ήταν στην κορυφή του κανονικού μέσου όρου, σύμφωνα με την σημερινή αποδεκτή διάγνωση της υπερθυμησίας.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι πληροφορίες και τα γεγονότα χωρίς συναισθηματικό βάρος δεν αποθηκεύονται μαζί με τις νοητικές εικόνες και χρειάζεται προσπάθεια για να τις ανακαλέσει η Tl. Αυτές, τις ονομάζει «μαύρες αναμνήσεις». Στο μυαλό της, η TL έχει δημιουργήσει ένα ορθογώνιο λευκό δωμάτιο, με χαμηλό ταβάνι, στο οποίο αποθηκεύονται όλες οι προσωπικές της αναμνήσεις, οι οποίες είναι συναισθηματικά φορτισμένες. Κάθε αντικείμενο, φωτογραφία ή βιβλίο έχει τη θέση του και μπορεί να το ανακαλέσει όποτε θέλει. Οι αναμνήσεις της είναι ταξινομημένες χρονολογικά και οι λεπτομέρειες είναι πιο θολές όσο πιο παλιές είναι.
Αδυνατώντας να ξεχάσει τις αρνητικές αναμνήσεις, η TL τις αποθηκεύει μέσα σε ένα «σεντούκι» στο λευκό δωμάτιο. Εκεί φυλάσσει, π.χ., τις αναμνήσεις από τον θάνατο του παππού της. Το λευκό δωμάτιο συνδέεται και με άλλα δωμάτια στα οποία μπορεί να καταφύγει όταν τα συναισθήματά της φουντώνουν. Έχει ένα δωμάτιο στο οποίο πάει για να ηρεμήσει όταν θυμώνει. Αν προσπαθεί να λύσει ένα πρόβλημα, κλείνεται σε ένα μικρό, άδειο «δωμάτιο προβλημάτων» χωρίς περισπασμούς.
Σε ό,τι αφορά το αν μπορούμε να γενικεύσουμε τα ευρήματα της μελέτης, η Λα Κόρτε επισημαίνει ότι είναι δύσκολο αυτό, λόγω του ότι είναι λίγες οι περιπτώσεις. Όσον αφορά το τι γίνεται με το πέρασμα των χρόνων, ακόμα δεν υπάρχει κάποια σίγουρη απάντηση.
Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Neurocase.
ΠΗΓΗ: ertnews.gr / Science Alert
