Οικονομία

ΔΑΝΕΙΣΤΗΚΑΜΕ 2 ΦΟΡΕΣ ΑΚΡΙΒΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΜΑΣ

Στα χνάρια της περυσινής χρονιάς, δηλαδή εκτός των στόχων, θα κυλήσει και η φετινή όσον αφορά την ανάπτυξη, προβλέπει ο καθηγητής Π. Πετράκης, επικαλούμενος τις εξαγωγές που χάνουν σε δυναμική, τις χαμηλότερες προσδοκίες για τα έσοδα από τον τουρισμό, την επιβράδυνση της Ευρωζώνης και τις υπερβολικές προσδοκίες για επενδύσεις, οι οποίες όμως δεν έρχονται.

ΤΟΛΜΗΡΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ "ΚΟΚΚΙΝΑ" ΔΑΝΕΙΑ

Όταν μιλάμε για το τραπεζικό σύστημα, στο μυαλό μας έρχονται δύο πράγματα: Eάν κινδυνεύει και εάν εκπληρώνει τον σκοπό του. Δηλαδή, εάν ανακυκλώνει τις αποταμιεύσεις του εσωτερικού ή του εξωτερικού από αυτούς που αποταμιεύουν σε αυτούς που θέλουν να κάνουν επενδύσεις με απόδοση μεγαλύτερη του κόστους.

Για δύο κυρίως λόγους μπορεί να κινδυνεύει ένα τραπεζικό σύστημα: Εάν η οικονομία είναι σε κίνδυνο και εάν έγιναν επενδύσεις σε δραστηριότητες που είτε δεν θα επιστρέψουν τα δανεικά, είτε θα τα επιστρέψουν πολύ αργά, είτε έχουν απόδοση μικρότερη από το κόστος τους.

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΙΑΖΟΜΑΣΤΕ

Η πολιτικά υπερτιμημένη έξοδος στις αγορές δεν θα είναι κάτι νέο, αφού μετά το 2010 έχουμε βγει αρκετές φορές με αρχή το 2014. Από οικονομικής άποψης πρόκειται για ένα θετικό βήμα. Να σημειωθεί ότι οι χώρες της Ευρωζώνης θα δανειστούν το 2019 περίπου 852 δισ. ευρώ και εμείς αναζητούμε ακόμα περίπου 5 δισ.! Σήμερα η σταθμισμένη μέση λήξη του ελληνικού χρέους είναι 18,5 χρόνια, το ενεργό επιτόκιο 2%, το 85% έχει σταθερό επιτόκιο και το 79% του χρέους διακρατείται από την ECB κ.λπ.

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΥΦΕΣΗ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η ελληνική πολιτική σκηνή βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο. Το 2019 είναι ένα εκλογικό έτος στο οποίο θα αλλάξουν αρκετά ο ευρωπαϊκός και ο ελληνικός χώρος της πολιτικής και της οικονομίας.

Το ερωτηματικό που τίθεται είναι εάν οι αλλαγές αυτές μπορούν να ευνοήσουν την ελληνική κοινωνία και τους Έλληνες πολίτες.

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΥΦΕΣΗ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η ελληνική πολιτική σκηνή βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο. Το 2019 είναι ένα εκλογικό έτος στο οποίο θα αλλάξουν αρκετά ο ευρωπαϊκός και ο ελληνικός χώρος της πολιτικής και της οικονομίας.

Το ερωτηματικό που τίθεται είναι εάν οι αλλαγές αυτές μπορούν να ευνοήσουν την ελληνική κοινωνία και τους Έλληνες πολίτες.

Ο ΚΑΤΩΤΑΤΟΣ ΜΙΣΘΟΣ

Όταν διαβάσαμε την πρώτη έκθεση της Ενισχυμένης Επίβλεψης της Ε.Ε. τον προηγούμενο Νοέμβριο για την ελληνική οικονομία καταλάβαμε κάτι ακόμα από τα μυστήρια των Βρυξελλών. Προέβαλαν την πολύ ορθή σχέση μεταξύ περιορισμού της φτώχειας και του κατώτατου μισθού.

Η ΘΗΛΙΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΓΕΝΩΝ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΩΝ

Η ελληνική πολιτική τάξη και κοινωνία έχει να κάνει μια μεγάλη επιλογή μπροστά της: να δεχτεί μια αργή σταδιακή αναπτυξιακή πορεία που θα απαιτήσει μια δεκαετία για να θεραπεύσει τις πληγές της υφεσιακής δεκαετίας ή να επιδιώξει την υπέρβαση της κανονικότητας με τη φιλοδοξία να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των πολιτών! Τα πρωτογενή πλεονάσματα είναι το σοβαρότερο από τα φρένα της δεύτερης επιλογής.

ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΕΞΟΔΟΣ

Η Ελλάδα έχει εξασφαλίσει, μέσω του μαξιλαριού ρευστότητας και των πρωτογενών της πλεονασμάτων, τη χρηματοδότηση των Γενικών Χρηματοδοτικών Δημοσιονομικών της Αναγκών (GFN) μέχρι το 2022. Αυτή είναι η κανονική υπόθεση εργασίας για την ελληνική οικονομία. Μπορεί να απειληθεί η κανονικότητα αυτή; Θα μπορούσε από τρεις πηγές κινδύνου: Ο ένας είναι το σχέδιο επανοργάνωσης του τραπεζικού τομέα που θα μπορούσε να καταλήξει σε μια νέα δημοσιονομική απαίτηση.

ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Η κατάργηση του υποκατώτατου μισθού και η αύξηση του κατώτατου ήταν μία αναμενόμενη ρύθμιση. Μη αναμενόμενη ήταν η έκταση της αύξησης του κατώτατου μισθού (+11%). Πριν την αύξηση ο κατώτατος μισθός μας ήταν το 26% του ελληνικού κατά κεφαλή ΑΕΠ μαζί με την Πορτογαλία, Ισπανία κ.τ.λ. Τώρα ανεβήκαμε στο 33% και συγκρινόμαστε με την Γερμανία, την Ολλανδία κ.τ.λ.

Η ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

Η συμπλήρωση δεκαοκτώ ετών για την Ελλάδα και είκοσι ετών από την 1η Ιανουαρίου 1999 όταν το ευρώ έγινε το νόμισμα περισσότερων από 300 εκατομμύρια ανθρώπων στην Ευρώπη μας έδωσε την αφορμή για μια συζήτηση με τον Παναγιώτη Πετράκη, καθηγητή του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.