Η ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ AGENDA

Η ελληνική οικονομία και κοινωνία έχουν διέλθει ένα μακρύ δρόμο στην προσπάθειά τους να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της προσαρμογής στο νέο ευρωπαϊκό μοντέλο διακυβέρνησης, στην Ευρώπη του Μέλλοντος.

Ουδέποτε αναπτυγμένη κοινωνία έχει περάσει τέτοιας έντασης δημοσιονομική και ανταγωνιστική προσαρμογή. Πληρώσαμε και πληρώνουμε πολύ ακριβά την «ελαφρότητα του είναι μας» στην παρελθούσα διαχείριση της ανταγωνιστικής και δημοσιονομικής μας οργάνωσης.

Όπως έχει γίνει στο παρελθόν στην Ελλάδα, αλλά και όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο, αυτοί που αποφασίζουν μας έστειλαν ελεγκτές για να διοικήσουν το πρόγραμμα διάσωσης και αναδιοργάνωσης της οικονομίας. Επέβαλαν μία συμβατική σχέση χρηματοδότησης υπό συνθήκη, με την προϋπόθεση, δηλαδή, της μεταβολής του οικονομικού μοντέλου της ελληνικής κοινωνίας.

Το έργο, όμως, ήταν πρωτόγνωρο τόσο για τους επιβλέποντες όσο και για τους επιβλεπόμενους. Η σύνθεσή του ήταν άγνωστη και σχετίζεται κυρίως με το μέγεθος του εγχειρήματος, αλλά και τους χρόνους μέσα στους οποίους απαιτήθηκε να ενεργοποιηθεί. Συγχρόνως, η ελληνική πλευρά στην αρχή της κρίσης παρουσίασε μία πολιτική ηγεσία, που είχε μεν το θάρρος να συμφωνήσει στη φυγή προς τα εμπρός, αλλά είχε σοβαρότατες ελλείψεις στο να συνειδητοποιήσει τη σημασία του εγχειρήματος.

Επιπροσθέτως, οι υπεύθυνοι από το εξωτερικό, οι επιφορτισμένοι από τους δανειστές μας με τη διαχείριση του θέματος, δημιουργούσαν συστηματικά ωραιοποιημένες εικόνες του μέλλοντος, οι οποίες συνεχώς διαψεύδονται. Έτσι, η ελληνική πολιτική τάξη έχει οδηγηθεί στο να γίνει πρωταθλήτρια της αποτυχίας! Αποτυχίας που πηγάζει από τη διαφορά πολιτικών εξαγγελιών και οικονομικών αποτελεσμάτων. Προς δόξαν κάθε αντισυστηματικής αντίληψης.

Το κυριότερο αποτέλεσμα της διαδικασίας αυτής είναι η απώλεια της δυνατότητας για πολιτική αντιπροσώπευση. Όταν, όμως, διαρραγεί η αντιπροσώπευση, τότε κινδυνεύει όλο το οικοδόμημα.

Σήμερα, στην τελευταία πράξη του έργου της εποπτείας, έχει προστεθεί και μια κούραση: κούραση διάσωσης στους δανειστές και κούραση να διασώζεται η ελληνική κοινωνία. Τώρα παρατηρούνται και οι μεγαλύτερες αποτυχίες εκ μέρους της Τρόικα.

Διάλεξε να συγκρουστεί στο χώρο της φιλελευθεροποίησης της αγοράς εργασίας, η οποία φθάνει πλέον τους 1.300.000 ανέργους. Κατά συνέπεια, η τιμή της εργασίας έχει καταρρεύσει.

Έτσι, αυτά που προτείνει στην πράξη έχουν υιοθετηθεί από την αγορά και η πολιτεία κάλλιστα θα μπορούσε να τα ρυθμίσει από μόνη της με πολύ πιο απλό τρόπο.

Η επικοινωνία της ελληνικής κυβέρνησης με την Τρόικα είναι πλέον πολύ πτωχή και πολύ λίγο χρήσιμη. Η ελληνική πλευρά μπορεί πια ν'’ αναλάβει πλήρως την ευθύνη της διαχείρισης, τηρώντας και τιμώντας τις υποχρεώσεις της από τις διεθνείς συμφωνίες που έχει υπογράψει. Αλλά μέχρι εδώ οι σχέσεις μαζί της. Ας μην αναλάβουν και το έργο της Εξόδου προς την Ανάπτυξη. Δεν μπορούν. Δεν είναι δουλειά τους και δεν θέλουν.

Ας αλλάξει, λοιπόν, η πολιτική ατζέντα διαχείρισης της κρίσης. Διότι, εάν δεν το κάνει αυτή η κυβέρνηση, θα το κάνει η επόμενη.