Η επιμόρφωση είναι ανώτερη από την μόρφωση. Η επιμόρφωση είναι υπόθεση της ώριμης ηλικίας, ενώ η μόρφωση αφορά την εφηβεία στον επαγγελματικό προσανατολισμό. Η βασική κατάρτιση είναι καρπός ανάγκης, και μάλιστα βιοποριστικής, που σχεδόν επιβάλλεται κι ελάχιστα επιλέγεται, αφού η ηλικιακά πρώιμη ανάγκη βιοπορισμού είναι φορτική.
Η επιμόρφωση είναι καρπός ελευθερίας. Καθένας έχει σχετική άνεση χρόνου και κάποια ευχέρεια χρήματος για να επενδύσει σε παραπέρα μόρφωση. Όσο απέχει η ελευθερία από την ανάγκη, τόσο ακριβώς υπερέχει η επιμόρφωση από την μόρφωση.
Ο μονόλογος του δάσκαλου κυριαρχεί στη βασική μόρφωση. Αντιθέτως, στην επιμόρφωση ενηλίκων πρυτανεύει ο διάλογος ανάμεσα σε μαθητή και δάσκαλο, όσο και μεταξύ των επιμορφουμένων. Το ακροατήριο μεταβάλλεται από ομάδα μαθητών σε όμιλο συζητητών, που εξασκούνται στον διάλογο.
Ο μονόλογος του ομιλητή είναι το «ορεκτικό» για το κυρίως «γεύμα», που είναι η διαλογική συζήτηση των συμμετεχόντων. Κατιτί το «σωκρατικό» κυοφορείται στην επιμόρφωση ενηλίκων κι είναι αυτό κυρίως το στοιχείο που έλκει τους ενήλικες ώριμους συμπολίτες μας.
Η επιμόρφωση γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στο επονομαζόμενο «δημόσιο πανεπιστήμιο» και στο λεγόμενο «ιδιωτικό πανεπιστήμιο». Το δημόσιο πανεπιστήμιο κατάντησε κρατικό εκπαιδευτήριο για την στελέχωση της γραφειοκρατικής δημοσιοϋπαλληλίας. Το ιδιωτικό πανεπιστήμιο εκφυλίστηκε σε επαγγελματικό σχολείο προς ικανοποίηση αγοραίων απαιτήσεων.
Η γραφειοκρατία που μαστίζει τα δημόσια πανεπιστήμια υπονομεύεται από την επιμόρφωση. Η κερδοσκοπία που στιγματίζει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δυναμιτίζεται από τα χαμηλά δίδακτρα των επιμορφούμενων.
Η επίπλαστη αυθεντία της πανεπιστημιακής έδρας του παρελθόντος και ο επαίσχυντος καιροσκοπισμός της συνδικαλιστικής συντεχνίας του παρόντος μέσα στο δημόσιο πανεπιστήμιο κονιορτοποιούνται. Ο διαφημιστικός καιροσκοπισμός του ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου αμφισβητείται έμπρακτα στην επιμόρφωση.
