VANITAS VANITATUM . . .

Την ψυχή του ανθρώπου την βαραίνουν πολλές αρρώστιες. Μολοντούτο, του αρέσει να τις αφήνει να του την κατατρώγουν, του αρέσει να αφήνει την ψυχή του αθεράπευτη και κατατρεγμένη. Λες και νιώθει τόσο ευτυχισμένος και πλήρης με μία τέτοια άρρωστη ψυχή που κάνει τα πάντα για να συντηρεί την όποια του αρρώστια! Αμφισβητώ ότι αφήνεται σ’ αυτό το κύλισμα στην ασθένεια και την αδυναμία λόγω μίας κάποιας άγνοιας. Ίσως τότε να μπορούσε να δικαιολογηθεί η ζοφερή του θέση κι η κόλαση στην οποία αφήνεται έτσι αδιάφορα. Όμως, αυτή η εμμονή του στη διαιώνιση ενός τέτοιου εσώτερου κόσμου προκύπτει μάλλον απ’ τα ανταλλάγματα που αποκομίζει μέσ’ απ’ τη στάση τούτη.

Δεν είν’ απ’ τις μικρότερες και λιγότερο επιβλαβείς αρρώστιες η ροπή του να θέλει να ξεχωρίζει απ’ τους συνανθρώπους του λόγω έμφυτων ικανοτήτων ή ευφυΐας, λόγω εκείνων των προσωπικών του στοιχείων που τυχαίνει να είναι σπάνια και ως εκ τούτου να συνθέτουν ένα ασυνήθιστο κράμα ανθρώπου (είτ’ από άποψη φυσική είτ’ από άποψη πνευματική). Καλλιεργούμενα και συντηρούμενα απ’ τον φορέα τους τον οδηγούν μ’ απόλυτη ακρίβεια σ’ αυτό το ξεπέταγμα πάν’ απ’ τα συμβατικά και τα καθημερινά δεδομένα (δηλαδή απ’ όλα τα κοινωνικώς κρατούντα), σ’ εκείνο το σημείο ένωσης του ανθρώπινου με το θείο, στην κατάσταση εκείνη μεταξύ ανθρώπου και θεού όπου δεν ξεχωρίζεις ποιο είν’ τ’ ανθρώπινο και ποιο το θείο, στην κατάσταση του αγγέλου!

Αυτή η επιθυμία να θέλει να ξεχωρίζει (και να το πετυχαίνει, εν τέλει) λόγω εκτάκτων ιδιοτήτων ή ροπών είναι που τον καθιστά καταραμένο στις συνειδήσεις εκείνες που νιώθουν. Κι ένας τέτοιος άνθρωπος έχει πάντα την ασταθή μοίρα των εξουσιαστών όλων των τόπων και των αιώνων: Βαδίζει σε παρθένα μονοπάτια με βήματα αβέβαια κι απρόσεχτα, παρασυρόμενος από έναν ακατάπαυτο κι όλο αυξανόμενο θρίαμβο κατορθωμένης ζωής κι εαυτού ο οποίος, όμως, εύκολα μπορεί να γίνει αντικείμενο κυριολεκτικού αφανισμού από χιλιάδες αλλότρια χέρια. Κανείς δεν γλιτώνει απ’ τα δώρα των θεών!

Κι όμως, ενώ γνωρίζει ότι θα υποφέρει οικτρά, επιμένει ν’ αναδεικνύει όλ’ αυτά του τα χαρίσματα και να τα περιφέρει στην Αγορά των ανόητων και ηλιθίων (δηλαδή όλων των αγελαίων) αυτού του κόσμου που δεν καταλαβαίνουν από τέτοια κι είν’ έτοιμοι να διαβάλουν και να καταστρέψουν. Ενώ γνωρίζει ότι η μοίρα των ανθρώπων του μέσου όρου (ή κάτω απ’ αυτόν!) είναι πιο απλή και πιο φρόνιμη, ότι όλοι αυτοί απολαμβάνουν τη ζωή με το στόμα ανοιχτό ως απλοί θεατές από θέση ασφαλή και ζουν αδιάφοροι κι ανενόχλητοι χωρίς να σκέφτονται και να καταλαβαίνουν, προτιμά να συζητιέται το όνομά του για κάποιον καιρό (πολύ ή λίγο δεν έχει σημασία) γιατί τούτο αποτελεί και το μέτρο μίας ποθητής αλλά κι υποτιθέμενης αθανασίας που όμως δεν μπορεί να αποδείξει ούτε ο ίδιος! 

Είν’ αρρώστια ανίατη η επιθυμία τούτη να θέλεις να πετύχεις τον θρίαμβο της «αθανασίας», γιατί έχεις δυνατό μυαλό ή ασυνήθιστη ομορφιά γνωρίζοντας ότι ο προκύπτων πόνος απ’ την όποια προσπάθεια τρίτων για την εξομοίωσή σου και κατ’ επέκταση το κατρακύλισμά σου, θα ’ναι ανυπόφορος κι ότι ήδη έχει ξεκινήσει να σου ροκανίζει τη ραχοκοκαλιά! Αρρώστια, όμως, είναι και να παραμένεις μωρός μία ζωή γιατί δεν δύνασαι να κάνεις κι αλλιώς!!!