Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ

Ζούμε πλέον ως χώρα και ως κοινωνία πρωτόγνωρες στιγμές τις τελευταίες μέρες (τουλάχιστον όσον αφορά στα τελευταία 40 χρόνια) με την αναγγελία του δημοψηφίσματος να σοκάρει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και την επιβολή κεφαλαιακών ελέγχων στις τράπεζες να ολοκληρώνει το σκηνικό κορύφωσης της κρίσης που ζούμε τα τελευταία τουλάχιστον 5 χρόνια.

Έχοντας αναλυθεί πολλαπλώς και από πολλούς οι βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες οικονομικές επιπτώσεις μιας τελικής ρήξης, που θα συνοδευτεί από μια έξοδο της χώρας μας από την ευρωζώνη, θα προσεγγίσω το θέμα της σύγκρουσής μας με τον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης πιο πολιτικά από την σκοπιά των μακροπρόθεσμων πολιτικών παρενεργειών μιας ρήξης είτε συνειδητής είτε λόγω αποτυχημένων διαπραγματεύσεων.

Εκτιμώ ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που δεν τυγχάνει ανάλογης δημοσιότητας τους τελευταίους μήνες και μέρες είναι ο κίνδυνος της πολιτικής απομόνωσης και της στοχοποίησής μας από τα κέντρα εξουσίας ως παράδειγμα προς αποφυγή και εν τελεί ως αποτυχημένο κράτος.

Το πιθανότερο σενάριο σε ένα σκηνικό τελικής ρήξης με τους Ευρωπαίους εταίρους μας θα είναι ότι οι καταστάσεις θα μας οδηγήσουν να πάρουμε τις αποφάσεις μόνοι μας, οποίες και αν είναι αυτές, βάζοντας τη δίκη μας σφραγίδα νομιμοποίησης σε μια κατάσταση που εν τελεί θα οδηγήσει στην έξοδο μας από την ευρωζώνη και την περιθωριοποίησή μας από το στενό πυρήνα της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Το χειρότερο σενάριο μακροπρόθεσμα σε αυτή την εξέλιξη, η οποία πιθανότατα θα είναι σε περιβάλλον αλληλοκατηγορίων και αποποίησης ευθύνης εκατέρωθεν, θα είναι το ελληνικό κράτος να στοχοποιείται μονίμως και να επιδιώκεται να βρίσκεται στο περιθώριο, ώστε να αποδειχθεί και στην πράξη το λάθος της εναντίωσης στις κατευθυντήριες γραμμές των Βρυξελλών.

Πλέον, παρόλο που κανείς δεν πρόκειται να το αναφέρει επίσημα, θα είναι προς το συμφέρον της κεντρικής ευρωπαϊκής διοίκησης η Αθήνα να είναι σε μόνιμη αδυναμία και εξάρτηση από εξωτερική βοήθεια, αλλά σε πολύ χειρότερο περιβάλλον σε σχέση με το περιβάλλον της ευρωζώνης ώστε να δίνεται έμφαση στο λάθος των επιλογών.

Παράλληλα, το πιθανότερο σενάριο είναι χρησιμοποιώντας την Ελλάδα ως παράδειγμα προς αποφυγή και θυσιάζοντάς την ως άλλη Ιφιγένεια προς παραδειγματισμό και προειδοποίηση μελλοντικών παραβατών, η ευρωζώνη με γερμανική πλέον προτροπή να επιδιώξει στο προσεχές μέλλον περεταίρω δημοσιονομική και πολιτική ενοποίηση των μελών της ευρωζώνης.

Οι κινήσεις αυτές θα έθεταν το ελληνικό πρόβλημα με την οποία κατάληξή του μετά από σύντομο διάστημα κάποιων μηνών στο περιθώριο παρουσιάζοντας τη χώρα μας σαν ένα βαρίδι που ελάφρυνε πλέον τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Ελπίζω, η ελληνική πολιτική ηγεσία να έχει αντιληφθεί ότι ιστορικά όλα τα φαινομενικά αδιέξοδα αίρονται με τολμηρές αποφάσεις ηγετών που αψηφούν τις ακραίες φωνές και από τις δυο πλευρές και προχωρούν σε δίκαιους συμβιβασμούς.

Οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη, που θα φέρει σε σύγκρουση χωρίς δυνατότητα συμβιβασμού την χώρα μας με τα κέντρα εξουσίας της Ευρώπης, θα κοστίσει πολιτικά πολύ περισσότερο σε σχέση με μια κρίση ρευστότητας, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ξεπεραστεί με το ανάλογο κόστος.

Μια στροφή στο δυτικό προσανατολισμό της χώρας είναι πιθανό ότι σε διάστημα λίγων ετών να φέρει και γεωπολιτικές εξελίξεις στη γειτονιά μας με απρόβλεπτες συνέπειες.