Νομίζω πως εξακολουθώ να ζω σε μια χώρα υπό καθεστώς χοιροτροφείου. Είμαι και γω ένα από τα Pi(i)gs! (P)ortugal- (I)taly- (I)rland- (G)reece- (S)pain!
Εθελοτυφλούσα? Στρουθοκαμήλιζα? Υπήρξα καλοπροαίρετη ή απλώς είμαι τελικά η επιτομή της ηλιθιότητας?
Ως χώρα, θα μπορούσαμε κάλλιστα να είμαστε ο ήρωας του υπέροχου «Περί βλακείας» του Musil. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι: «…η κρίση του όχλου καθοδηγεί προς τη μέγιστη επίδειξη βίαιης συμπεριφοράς που θα καταλήξει αναμφίβολα σε μαζική εξολόθρευση της ετερότητάς του…Άρα, βλάκας είναι αυτός που προσδοκά στον αφανισμό του ή την εξόντωσή του….». Sounds familiar? (που θα έλεγαν και οι αγγλοσάξωνες φίλοι μου ).
Δημόσια σπατάλη, Διαφθορά, Δωροδοκία, Φοροδιαφυγή, Οικονομική Ασυδοσία, Ατομικός Πλουτισμός, Αναξιοκρατία. Αυτά θα μπορούσαν να είναι τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα του δημόσιου βίου της χώρας μου. Εγώ όμως, δεν πιστεύω ούτε στους τιμωρούς , τύπου John Doe (Seven- The Movie) ή Kayzer Soze (Usual Suspects - The Movie). Εγώ προσδοκώ σ’αυτό που δεν θα μπορούσα να το περιγράψω καλύτερα από τον Οδυσσέα Ελύτη: «…ό,τι μπόρεσα ν’αποκτήσω μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους, επομένως να κερδίσω την ίδια μου τη διαφάνεια, το χρωστώ σε ένα είδος θάρρους…να γίνομαι άνεμος για το χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμη και αν ουρανός δεν υπάρχει!....». Κουράγιο αγαπημένα μου γουρουνάκια…….
