ΓΕΝΟΙ’ ΟΙΟΣ ΕΣΣΙ...

Όποιος κάνει λογοτεχνία και διεκδικεί πρωτίστως τον τίτλο του δημιουργού είναι κίβδηλος. Ας μην σπεύσει ο κάθε βιαστικός κι επιπόλαιος, δηλαδή ο πάντα στηρίζων τις προφάνειες και τα κρατούντα «μέσος άνθρωπος», να επικρίνει αυτή την άποψη. Το να κάνεις λογοτεχνία για να επικοινωνήσεις και να συναντηθείς με τους άλλους, για να εξωτερικεύσεις νοήματα, ανάγκες και θέματα σε τρίτους αποτελεί για αυτόν τον προστατευόμενο «μέσον όρο» τον βασικό σκοπό της δημιουργίας (εξάλλου κι η λέξη δημιουργία αυτό υπαινίσσεται). Επομένως, πού εντοπίζεται η κίβδηλη, κατ’ εμέ, στάση στα παραπάνω;

Η όποια δημιουργία, όχι μόνο στη λογοτεχνία, αλλά σε κάθε περιοχή της τέχνης, παύει να ’ναι αυθεντική (εξ ου κι η κίβδηλη στάση), παύει δηλαδή ν’ αντιπροσωπεύει τη δημιουργούσα συνείδηση και έτσι ν’ αποτελεί έκφραση των πιο προσωπικών της στοιχείων, όταν δεν έχει προηγηθεί στη διαδικασία της παραγωγής η φάση εκείνη, κατά την οποία ο δημιουργός αφουγκράζεται τη δική του φωνή και την αντιλαμβάνεται ως μια ηχώ, αυτών των πιο προσωπικών στοιχείων του εαυτού του, που θέλει να μεταγγίσει στα έργα του. Επομένως, το κείμενο (αν μιλάμε για τη λογοτεχνία) πρέπει να αντιμετωπίζεται απ’ τον δημιουργό του πρώτα και κύρια ως αντανάκλαση του εντός κόσμου του και μάλιστα της πιο γνήσιας πλευράς του και να γράφεται με μια τέτοια διάθεση κατά νου κι ύστερα ως αντικείμενο προς κοινή θέα και κατανάλωση. Απ’ την άποψη αυτή, η δημιουργία είναι μια ενεργητική διαδικασία αναγνώρισης του εαυτού.

Ο γνήσιος δημιουργός γράφει πρωτίστως για τον εαυτό του και δευτερευόντως για τους λήπτες του έργου του, που θα πει ότι διεκδικεί κατά την επώδυνη αυτή φάση όχι τον τίτλο του δημιουργού. αλλά του αναζητητή των έμφυτων ταλέντων του και της μοναδικότητας, που ενδεχομένως διαθέτει, προκειμένου να τα ξεδιπλώσει στο έργο του, ενώ ταυτόχρονα, παράγοντας το έργο του, αποκτάει καθαρή συνείδηση αυτών των ταλέντων του. Η φάση αυτή είναι επώδυνη, όπως προαναφέρθηκε, γιατί η διαδικασία εξερεύνησης του εαυτού με σκοπό ό,τι είναι δυνάμει μέσα του να γίνει εν ενεργεία, επομένως να γίνει έργο, μπορεί να φέρει αντιμέτωπο τον δημιουργό μ’ όλους τους προσωπικούς του δαίμονες και τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού, μ’ όλα εκείνα, που δεν θά ’θελε να γνωρίζει.

Ενα έργο, που δεν περνάει κατά τη διαδικασία της παραγωγής του μέσ’ απ’ τις ωδίνες ενός τέτοιου δύσκολου τοκετού, αλλά παρουσιάζεται κατευθείαν εν δήμω, είναι κίβδηλο, αναυθεντικό, ψεύτικο γιατί δεν εκπροσωπεί τίποτα, ούτε καν αυτές τούτες τις ιδέες, που ισχυρίζεται ότι προβάλλει σε τρίτους. Και δεν εκπροσωπεί τίποτα γιατί δεν προέκυψε στη βάση εκείνης την πινδαρικής προτροπής γένοι’ οίος εσσί, στη βάση δηλαδή της έμπρακτης εκείνης στάσης, κατά την οποία φτειάχνεις ένα λογοτεχνικό κείμενο γυρεύοντας τα έμφυτα ταλέντα σου και τη δημιουργική μοναδικότητα σου και ταυτόχρονα παλεύοντας να τα κάνεις έργο!