Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

Είναι φορές που ο άνθρωπος βρίσκεται σε απελπιστικές καταστάσεις, ανήμπορος να βγει σε κάποιο ξέφωτο ή να βρει κάποια διέξοδο στα προβλήματά του ή να αναμένει κάποια σανίδα σωτηρίας για να επιπλεύσει.

Δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «δεν υπάρχει πλέον γι΄ αυτόν σωτηρία». Να σωθεί, δηλαδή, από τα δεινά που τον περιστοιχίζουν και να γλυτώσει.

Βρίσκεται απεγνωσμένος, εγκαταλειμμένος. Και αναρωτιέται για το ποιος θα τον σώσει. «Τις με ρύσεται;» Περιμένει μη τυχόν και κάποιος σωτήρας φανεί να τον λυτρώσει εκ παντοίων δεινών. Αναφέρεται σε σωματικά και ψυχικά αλλά και υπαρξιακά δεινά που του προξενούν φόβο και ελλοχεύουν κινδύνους για τη ζωή του και το είναι του. Βρίσκεται κυριολεκτικά «ά-σωτος». Ανεξάρτητα από την αιτία ή τις αιτίες που τον οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση νοιώθει χαμένος και τα έχει χαμένα. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια ενός «ασώτου» που επιδιώκει όμως την σωτηρία του και που διατυπώνονται στον μικρό παρακλητικό κανόνα:

«πολλοίς συνεχόμενος πειρασμοίς

προς σε καταφεύγω σωτηρίαν επιζητών

των δυσχερών και δεινών με διάσωσον».

Απευθυνόμενος επανειλημμένα στην Παναγία αναφωνεί: «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς». Να δείξει έλεος και να τον γλυτώσει.

Δεν γνωρίζω, όμως, κατά πόσον τον σημερινό άνθρωπο τον απασχολεί το υπαρξιακό ζήτημα της σωτηρίας του, αυτό που λέμε η «σωτηρία της ψυχής του». Δεν συνδέει τη σωτηρία του και δεν ερωτά «τι ποιήσει ίνα έχη ζωήν αιώνιον» (Ματθαίου 19, 16). Αν το σκέπτεται, το αφήνει για μετά. Δεν υπολογίζει ότι αυτή η σωτηρία αφορά και στο παρόν κι αρχίζει ήδη από τώρα καθώς μας διαβεβαιώνει ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος απευθυνόμενος στον Θεό Πατέρα τονίζει ότι: «αυτή δε εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και όν απέστειλας Ιησούν Χριστόν» (Ιωάννου 17, 3).

Η σωτηρία της ψυχής, η αιώνιος ζωή, που φαίνεται να ταυτίζονται, αφορά σε μια σχέση. Σε Κάποιον που μπορεί να εγγυηθεί, όντας χορηγός και της ζωής και της αιώνιας ζωής, τη σωτηρία και των δύο. Αφορά κυρίως στον Θεό Πατέρα γι’ αυτό και «ο άσωτος» υιός της παραβολής της Β’ Κυριακής του Τριωδίου (Λουκά 15, 11-32) σ΄ Αυτόν προσβλέπει και παίρνει την μεγάλη απόφαση : «αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου». Κι έτσι από νεκρός ανέζησε και από απολωλώς (χαμένος) βρέθηκε. Σώθηκε, δηλαδή. Βρήκε την σωτηρία με την ασφαλή επάνοδο εις την πατρίδα που δεν είναι άλλη από την πατρική αγκάλη. Τόσο απλό!

Ο σημερινός, όμως, άνθρωπος σκέπτεται δύσκολα, περίπλοκα και έτσι περιπλέκει τα πράγματα χωρίς προοπτικές. Ζει το σήμερα με τον δικό του τρόπο χάνοντας από τα μάτια του «το σήμερα του Θεού».

Τα ερωτήματα περί σωτηρίας δεν είναι τωρινά. «Είπέ μοι λόγον ίνα σωθώ». Λόγον σωτηρίας αιτούνταν οι ασκητές από τους έγκριτους γέροντες. Μια από τις απαντήσεις ήταν αυτή του Αββά Παμβώ: «εί έχεις καρδίαν (αν το λέει η καρδούλα σου) δύνασαι σωθήναι». «Φεύγε και σώζου» ήταν μια άλλη απάντηση και μην γυρίζεις πίσω να δεις, μην επιστρέφεις επί τα ίδια. Γιατί σίγουρα φεύγεις από κάτι, αποφεύγεις κάτι, διαφεύγεις έναν κίνδυνο, κινούμενος προς κάτι, εκεί που αισθάνεσαι ασφαλής.

Η απάντηση του Ιησού στον πλούσιο νεανίσκο ήταν το «δεύρο ακολούθει μοι», που θα τον οδηγούσε στην περιπόθητη σχέση με τον Ιησού και κατ΄ ακολουθίαν με τον πατέρα («αύτη έστιν η αιώνιος ζωή»).

Εν έτει σωτηρίω, λοιπόν, 2019, πώς θα απαντήσουμε στο ερώτημα «τι είναι σωτηρία»; Θα απαντήσουμε με τους στίχους ενός σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού που υποστηρίζει ότι

«Η Σωτηρία της ψυχής

                              είναι πολύ μεγάλο πράγμα

                              σαν ταξιδάκι αναψυχής

                                μ' ένα κρυμμένο τραύμα»;

Θα δεχθούμε ότι είναι «σαν ταξιδάκι αναψυχής», παραδεχόμενοι συγχρόνως και κάποια τραύματα που κρύβονται βαθειά μέσα μας από τα οποία κάποιος πρέπει να μας σώσει, να μας θεραπεύσει από αυτά για να είναι το ταξίδι μας πράγματι ταξίδι αναψυχής;

Αλλά τότε, θα πρέπει να στείλουμε και το σχετικό μήνυμα με σήματα Μορς: S.O.S (Save Our Souls), σώστε τις ψυχές - ζωές μας, ώστε να σπεύσει κάποιο ναυαγοσωστικό να μας περιμαζέψει και να μας περισώσει. Τότε, μία σανίδα σωτηρίας δεν επαρκεί. Απαιτείται μεγάλο πλοίο που να είναι έτοιμο να σπεύσει εις βοήθειαν.

Η Εκκλησία μας που θεωρείται «νοητή ναύς», με τους ανθρώπους της, είναι έτοιμη να ακούσει το μήνυμα και να σπεύσει στους προστρέχοντες, αρκεί το μήνυμα να φύγει και να φτάσει έγκαιρα. Τότε και εμείς και η αγαπημένη μας πατρίδα θα έχει την βεβαιότητα ότι θα βαδίζει οδόν σωτηρίας. Δεν θα επαληθευτεί έτερος στίχος που διεμήνυε ότι «αυτή η χώρα δε σώζεται με τίποτα». Γένοιτο!