Ο διάλογος για την παιδεία που εγκαινιάστηκε πρόσφατα θέλει παιδεία διαλόγου. Δεν χρειάζονται τρεις επιτροπές (και όχι μια!) για να κάνεις διάλογο: μια στην Βουλή, άλλη στο ΥΠΕΘ και τρίτη το ΑΣΥΠ. Ούτε μπορείς να αγνοείς τον θυμόσοφο λόγο ότι στις επιτροπές οι άνθρωποι συσκέπτονται χωρίς να σκέπτονται.
Μήτε πάλι να καταφεύγεις σε πολυπληθείς επιτροπές των σαράντα και πλέον ειδημόνων, μάλιστα προσθέτοντας εκ των υστέρων άλλα επτά μέλη για ικανοποίηση κλαδικών απαιτήσεων ή συνδικαλιστικών διεκδικήσεων. Άσε πια την πληθωρική, πομπώδη, ταυτολογική και πλεοναστική τιτλοφορία «Επιτροπή για τον Εθνικό και Κοινωνικό Διάλογο στην Παιδεία», όπου το «εθνικό» και το «κοινωνικό» μοιάζει να συντίθενται, λες και αντιπαρατίθενται!
Η αδυναμία να συνέλθει η Επιτροπή αυτή για δυο συνεχείς φορές λόγω παρακώλυσης των εργασιών της από αντιρρησίες καταδεικνύει το πραγματικό πρόβλημα της παιδείας μας σήμερα. Αυτό είναι η διαστροφή της δημοκρατίας σε οχλοκρατία με την υποκατάσταση της νόμιμα εκλεγμένης πλειοψηφίας από μια οποιαδήποτε αυθαίρετη μειοψηφία της βίας με νοθεία. Άπραγη η εκλεγμένη πλειοψηφική νομιμότητα ταλαιπωρείται από την αυθαίρετα αυτοανακηρυγμένη μειοψηφική παρανομία.
Αυτή ακριβώς η άθλια εικόνα επικρατεί στο Συμβούλιο Ιδρύματος και στην Σύγκλητο των ΑΕΙ που συνεδριάζουν όπως η νεότευκτη υπουργική Επιτροπή Διαλόγου για την Παιδεία: βίαια παρεμποδίζονται στο έργο τους από μειοψηφίες. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα της παιδείας μας και όχι ο «ηλεκτρονικός εγγραμματισμός» ή «κινηματογράφος και σχολείο» που μοιάζουν με θέματα εκθέσεων για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις!
Το θεματολόγιο αυτής της Επιτροπής είναι σαν εκθεσιολόγιο ιδεών, όπου όλοι συμφωνούν. Ο διάλογος για την παιδεία θέλει παιδεία διαλόγου, αλλιώς καταντά αυτιστικός μονόλογος και θορυβώδης αντίλογος.
