Κι όμως, οι πιστοί μας φίλοι έχουν έναν τρόπο να μας κάνουν ό,τι θέλουν. Αυτό αποκάλυψε πρόσφατη έρευνα.
Πρόκειται για νέα επιστημονική έρευνα σε Βρετανία και Αμερική, η οποία αποκαλύπτει πως το μυστικό βρίσκεται στο ότι -με το πέρασμα του χρόνου και προκειμένου να επικοινωνούν καλύτερα με τους ανθρώπους- η εξέλιξη χάρισε στα σκυλιά έναν μοναδικό μυ στα μάτια τους, που τους επιτρέπει να θυμίζουν μωρό και να «χειραγωγούν» τα ανθρώπινα συναισθήματα.
The levels of stress in dogs and their owners follow each other, according to a new study from Linköping University, Sweden. The scientists believe that dogs mirror their owner's stress level, rather than vice versa. The study has been published in the scientific journal Scientific Reports.
Κάτι παράξενο φαίνεται να κρύβεται στα έγκατα της Σελήνης. Πρόκειται για μια μυστηριώδη -πιθανότατα μεταλλική- ανώμαλη μάζα τεραστίων διαστάσεων, η οποία εντοπίσθηκε κάτω από την επιφάνεια της «σκοτεινής» (μόνιμα αόρατης από τη Γη) πλευράς του φεγγαριού. Φθάνει σε βάθος 300 χιλιομέτρων και έγινε αντιληπτή από την ανάλυση των στοιχείων της αποστολής GRAIL και του σεληνιακού δορυφόρου LRO της NASA. Βρίσκεται κάτω από τον μεγαλύτερο κρατήρα πρόσκρουσης του ηλιακού μας συστήματος, τη σεληνιακή λεκάνη Νοτίου Πόλου-Αιτκεν, διαμέτρου περίπου 2.000 χιλιομέτρων.
Από τους αγώνες τριάθλου μέχρι το Tour de France, ορισμένα αθλήματα θέτουν σε δοκιμασία τα όρια ακόμα και των πλέον ανθεκτικών αθλητών Τώρα, μια νέα μελέτη αναφορικά με την δαπάνη ενέργειας, κατά τη διαδικασία μερικών από τα μεγαλύτερα σε διάρκεια και πιο εξουθενωτικά αθλητικά γεγονότα, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Ο λόγος είναι σύμφωνα με τα δεδομένα της έρευνας, ανεξάρτητα από το ποια είναι η δραστηριότητα, καθένας μπορεί να φτάσει μέχρι το ίδιο μεταβολικό όριο – το μέγιστο δυνατό επίπεδο κόλπου που μπορεί ο άνθρωπος να διατηρήσει μακροπρόθεσμα.
Σουηδοί ερευνητές χρησιμοποίησαν μια βάση δεδομένων 35.035 ομοζυγωτών ή απλών διδύμων, γεννημένων μεταξύ 1926 και 1996. Συγκέντρωσαν πληροφορίες σχετικά με τη σχέση τους με τους σκύλους που είχαν.
Ταυτόσημοι δίδυμοι, που μοιράζονται τα γονίδιά τους κατά 100%, είναι γενετικά περισσότερο όμοιοι από ό,τι οι απλοί δίδυμοι, που μοιράζονται μόλις το 50%. Οι δίδυμοι έχουν κοινό το ίδιο περιβάλλον, οπότε αν ένα στοιχείο είναι γενικό, τότε οι ταυτόσημοι δίδυμοι θα μοιάζουν περισσότερο ο ένας στον άλλον ως προς αυτό το στοιχείο, από ό,τι οι απλοί δίδυμοι.
Το χειρόγραφο Voynich, το οποίο περιγραφόταν ως το πιο μυστηριώδες κείμενο του κόσμου, πήρε το όνομά του από τον αμερικανο-πολωνό έμπορο παλαιών βιβλίων Wilfrid M. Voynich, ο οποίος το απέκτησε το 1912, ένα μικρό βιβλίο διαστάσεων 2,35 x 16,2 εκ., και 240 περίπου σελίδων.
Σχεδόν κάθε σελίδα του χειρογράφου περιέχει επιστημονικά και βοτανικά σχέδια σε αποχρώσεις του πράσινου, του καφέ, του κίτρινου, του μπλε και του κόκκινου. Η περγαμηνή που έχει χρησιμοποιηθεί χρονολογείται το 1404-1438.
Ο μυστηριώδης κύβος έφτασε το καλοκαίρι του 2013. Ο φυσικός Timothy Koeth είχε συμφωνήσει να πάει σε ένα πάρκιγκ για μια απροσδιόριστη παράδοση. Μέσα σε έναν μπλε υφασμάτινο σακί, τυλιγμένο σε χάρτινες πετσέτες, βρήκε ένα μικρό κομμάτι ουρανίου.
Ήταν περίπου 5 εκατοστά σε μέγεθος, με «ένα λευκό κομμάτι χαρτί τυλιγμένο γύρω του, σαν σημείωμα για λύτρα τυλιγμένο σε πέτρα», λέει ο Koeth. Στο χαρτί υπήρχε ένα μήνυμα: «Πάρθηκε από τον αντιδραστήρα που ο Χίτλερ προσπάθησε να κατασκευάσει. Δώρο του Ninninger».
Ο φυσικός του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ Daniel Jafferis και οι συνεργάτες του έδειξαν ότι οι σκουληκότρυπες – θεωρητικές πύλες στον χωροχρόνο που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σύντομες οδούς για μεγάλα ταξίδια στο Σύμπαν – μπορούν να υπάρξουν.
«Αλλά μην ετοιμάζετε ακόμα τις αποσκευές σας για ταξίδι στην άλλη άκρη του Γαλαξία», επεσήμανε ο δρ. Jafferis.
Οι πατημασιές Jinju, που αποδίδονται στον ichnogenus Minisauripus, έχουν μήκος μόνο μία ίντσα (2,5 εκ.), και οι παλαιοντολόγοι ήταν ικανοί να βρουν τέλεια διατηρημένα ίχνη δέρματος πάνω τους.
«Αυτά είναι τα πρώτα ίχνη που βρέθηκαν ποτέ, όπου τέλεια αποτυπώματα δέρματος καλύπτουν όλη την επιφάνεια κάθε ίχνους», είπε ο καθηγητής Martin Lockley του Πανεπιστημίου του Κολοράντο.
«Φτιάχτηκαν σε ένα πολύ λεπτό στρώμα καλής λάσπης, μάλλον σαν μια στρώση φρέσκιας μπογιάς πάχους μόνο ενός χιλιοστομετρου».