ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΜΑΣ

Το γεγονός ότι είμαστε όντα με ελλείψεις μάς ωθεί αρχικώς στην προσπάθεια να καλύψουμε τις ζωτικές ανάγκες μας, ώστε να επιβιώσουμε. Αυτό αφορά το παρόν μας. Υπάρχει, όμως, και το μέλλον. Η επίγνωση του ότι υπάρχει το μέλλον αφορά όχι μόνο τον αγώνα για την κάλυψη των άμεσων αναγκών, αλλά εξίσου (αν όχι περισσότερο) την προσπάθεια για τη διαμόρφωση της ζωής μας έτσι, ώστε να μειωθεί ο επιτακτικός χαρακτήρας όσο γίνεται περισσότερων αναγκών μας και, γενικότερα, να βελτιωθεί ο τρόπος ζωής μας στο μέγιστο δυνατό.

Αυτό ακριβώς είναι το όραμα: η προβολή ενός μέλλοντος, στο οποίο μια κατάσταση θα έχει βελτιωθεί σημαντικά για όποιον συμμετέχει σε αυτό, εφόσον βέβαια πραγματοποιηθεί. Το όραμα δεν περιορίζεται σε μια σφαίρα της ανθρώπινης ζωής, π.χ. κοινωνική. Αντιθέτως, αφορά κάθε διάστασή της. Έτσι, υπάρχει το προσωπικό όραμα, όπου κάποιος έχει φανταστεί τον μελλοντικό εαυτό του σε διαπροσωπικό ή επαγγελματικό επίπεδο (π.χ., οικογένεια, επιτυχημένη καριέρα κτλ.), αλλά υπάρχει και το κοινωνικό όραμα, όπου προβάλλεται μια συνολική μελλοντική κατάσταση της κοινωνίας.

Το όραμα είναι από τους πλέον σημαντικούς παράγοντες για την ενεργοποίηση ενός προσώπου. Επειδή ακριβώς αναφέρεται σε ένα μέλλον καλύτερο από το παρόν, το πρόσωπο επιδιώκει να πραγματοποιήσει αυτό το μέλλον, οπότε δρα. Γι’ αυτό και σε επίπεδο πολιτικοκοινωνικό και επαγγελματικό οι ηγέτες, πριν από οτιδήποτε άλλο, θέτουν σε όσους τους ακούν (ακόλουθοι, συνάδελφοι, συναγωνιστές κ.ο.κ.) ένα όραμα. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται ένας βασικός παράγοντας ενεργοποίησής τους, η δέσμευση. Χωρίς αυτήν, είναι πολύ πιθανό η όλη προσπάθεια να οδηγηθεί στην αποτυχία από τις πρώτες δυσκολίες που θα συναντήσει το πρόσωπο ή/και η ομάδα.

Αυτό σημαίνει ότι βασικό στοιχείο για την υιοθέτηση ενός οράματος είναι η συναισθηματική αποδοχή του. Δεν μπορεί να γίνει λογική επεξεργασία και αποδοχή του, διότι το όραμα αναφέρεται σε μια (ίσως και εντελώς) διαφορετική κατάσταση σε σχέση με το παρόν, η οποία δεν προκύπτει κατά λογική αναγκαιότητα από αυτό. Διότι τότε δεν θα κάναμε λόγο για όραμα, αλλά για σκοπό – στην καλύτερη περίπτωση. Αν, λοιπόν, δεν πιστέψει κάποιος σε ένα όραμα, δεν υπάρχει περίπτωση να ενεργοποιηθεί προς την υλοποίησή του, ούτε φυσικά (όπως έχουμε δει σε διάφορες περιπτώσεις) ακόμα και να θυσιάσει τη ζωή του.

Το όραμα, λοιπόν, διαφέρει από έναν σκοπό. Στην ουσία, η σχέση του σκοπού με το όραμα είναι αυτή του μέσου προς τον τελικό στόχο. Οι διάφοροι σκοποί τίθενται και επιδιώκονται ως βήματα προς την υλοποίηση του οράματος. Και σε αντίθεση προς το όραμα, οι σκοποί σχεδιάζονται σε μια (λίγο-πολύ) λογική βάση, διότι αφορούν ενέργειες που γίνονται στο παρόν, στην πραγματικότητα, προκειμένου να επιτευχθεί το μέλλον (η επιδιωκόμενη πραγματικότητα). Βέβαια, η επίτευξη των σκοπών κάθε άλλο παρά εξασφαλίζει την υλοποίηση του οράματος. Αυτό συμβαίνει για πολλούς και διάφορους λόγους, π.χ., αλλαγή των δεδομένων, λάθος υπολογισμός των αποτελεσμάτων, αυταπάτες κτλ.

Εφόσον, το όραμα συνδέεται άρρηκτα με την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου, όπου και να αναφέρεται, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς όραμα. Με το να πούμε, π.χ., ότι είμαστε ρεαλιστές και γι’ αυτό απαρνούμαστε τα οποιαδήποτε οράματα ως φαντασιοπληξίες, το μόνο που θα πετύχουμε θα είναι να θέσουμε αυτομάτως ως εικόνα του μέλλοντος (οπότε το όραμα μπαίνει από την πίσω πόρτα) τη διαιώνιση της υφιστάμενης κατάστασης.

Διάλεξε από τα προγράμματά μας αυτό που ταιριάζει περισσότερο στα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες σου:

Αυτοβελτίωση και Διεκδικητική Συμπεριφορά

Αυτοπαρακίνηση και Αυτογνωσία

Δεξιότητες Αυτοηγεσίας

Digital Leadership ως Εργαλείο Διοίκησης: Δεξιότητες Διοίκησης

Αρχαία Κίνα: Μαθήματα Στρατηγικής και Ηγεσίας

Διοίκηση Ανθρωπίνων Πόρων (HRM)

Οργανωσιακή Συμπεριφορά και Ηγεσία

Στρατηγική και Ηγεσία στον Ιαπωνικό Πολιτισμό

Coaching Leadership: Στα βήματα του Σωκράτη | E-Learning Πανεπιστήμιο Αθηνών (elearningekpa.gr)