ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

Η Ελλάδα διανύει τον ένατο ουσιαστικά χρόνο οικονομικής ύφεσης και, δυστυχώς, ακόμη δεν έχουμε κατορθώσει, συνολικά ως ελληνική κοινωνία, να εξέλθουμε της κρίσης. Ως τώρα, οι αναλύσεις που αφορούν στην κρίση αλλά και σε πιθανές προτάσεις υπέρβασής της, έχουν επικεντρωθεί σε πολλαπλές οικονομοτεχνικές προτάσεις, με έμφαση την ενίσχυση της βιομηχανίας, του εμπορίου και των τραπεζοοικονομικών συναλλαγών.

Πέρα όμως από τέτοιου είδους, αναγκαίες και ωφέλιμες φυσικά, τεχνικές αναλύσεις, είναι κρίσιμο να κατανοήσουμε πως η κρίση έχει πια καταστεί πολύπλοκη και πολλαπλή. Έχουμε να κάνουμε με μία, ολοένα αυξούμενη σε ένταση, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική και ψυχολογική κρίση, που ταλανίζει συνολικά την Ελλάδα και τους κατοίκους της.

Αν σταθούμε λίγο πιο προσεκτικά στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της «ψυχολογικής» κρίσης, θα διαπιστώσουμε πως υπάρχει μία, σχεδόν γενικευμένη, απαισιοδοξία και μία αυξούμενη τάση προς κατάθλιψη, οι οποίες εκφράζονται κυρίως μέσα από το αίσθημα του «μάταιου» και  του «αδιέξοδου». Νιώθουμε πως τίποτε πια δεν μπορούμε να κάνουμε για να καλυτερεύσουμε την κατάστασή μας.

Μας λείπουν τα αναγκαία κίνητρα για δράση και τα απαραίτητα ψυχικά αποθέματα για πίστη στους εαυτούς μας. Εδώ, κλειδί είναι η «δημιουργικότητα». Αν μπορέσουμε, έστω και στιγμιαία, να ανακόψουμε την καλπάζουσα απαισιοδοξία μας και προσπαθήσουμε να φανούμε «δημιουργικοί», θα έχουμε κάνει το πρώτο, κρισιμότατο και σημαντικότατο, βήμα προς μία συνολική ψυχολογική αντιστροφή, που τόσο πολύ χρειαζόμαστε ως κοινωνία.

Επειδή όμως, ειδικά στις μέρες μας, δεν ωφελούν οι θεωρητικολογίες και τα ευχολόγια, μπορούμε να αναδείξουμε έναν πολύ απλό τρόπο για να αρχίσουμε ξανά να πιστεύουμε σε εμάς και στη δυνατότητά μας να φανούμε δημιουργικοί: τη δημιουργική γραφή.

Εδώ, αναφερόμαστε στην απλή, ιδιωτικής φύσεως και «ερασιτεχνική», δραστηριότητα του να γράφουμε δικές μας ιστορίες. Να φανταζόμαστε, να θέλουμε να αφηγηθούμε και άρα να απευθυνθούμε στον «άλλο», ως πρώτη ένδειξη θέλησης για επικοινωνία.

Δεν χρειάζεται να προσδοκούμε να γίνουμε «λογοτέχνες» ούτε και απαιτείται να διεκδικούμε «δημοσιευσιμότητα». Χρειάζεται απλά να μπούμε σε διάθεση «ονειροπόλησης» και «αφήγησης». Έτσι απλά, θα έχουμε κάνει τα πρώτα βήματα για να γίνουμε ξανά δημιουργικοί και αισιόδοξοι. Γιατί κάθε φορά που «πείθουμε» τους εαυτούς μας να φαντασθούμε ιστορίες και να τις αφηγηθούμε σε γραπτή μορφή, πετυχαίνουμε σημαντικές νίκες σε δύο επίπεδα. Πρώτον, ξαναπιστεύουμε σε εμάς και στη δημιουργικότητά μας και δεύτερον, προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε. Μάλιστα, ακόμη κι αν ποτέ δεν διαβασθούν από άλλους τα όσα γράψουμε, και πάλι εμείς έχουμε ξαναμπεί σε «επικοινωνιακή» διάθεση. Γιατί κάθε αφήγηση προϋποθέτει έναν, ιδανικό έστω και φανταστικό, αναγνώστη.

Με αυτό τον τρόπο, η δημιουργική γραφή γίνεται πρακτικός αρωγός της ψυχολογικής μας στήριξης και, ταυτόχρονα, μας μαθαίνει από την αρχή να γινόμαστε δημιουργικοί. Και ας μην γελιόμαστε, καμία οικονομική και κοινωνική έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να έρθει χωρίς δημιουργικότητα.

Μπορούμε λοιπόν να ξαναμάθουμε στους εαυτούς μας όσα κάναμε στα πρώτα χρόνια της ζωής μας και να διεκδικήσουμε τη χαμένη πίστη σε εμάς. Αρκεί να βρούμε το κουράγιο να κοιτάξουμε, χωρίς άγχος, στο παράθυρο της ψυχής μας. Εκεί μας περιμένουν τα πολύχρωμα φώτα και οι υπέροχες εικόνες της προσωπικής μας δημιουργικότητας. Ας μην φανούμε άδικοι απέναντί τους και απέναντι σε εμάς, ας τολμήσουμε να φαντασθούμε και να γράψουμε. Τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν και θα είναι προς το όφελος της ψυχής μας.