ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ

Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν δύο αποτιμήσεις του Δημοσίου Χρέους: το χρέος της Κεντρικής Διοίκησης που διαφέρει από το Χρέος της Γενικής Κυβέρνησης (χρέος κατά Μάαστριχτ) κατά το ποσό του ενδοκυβερνητικού χρέους και λοιπών στοιχείων που προβλέπονται από τους κανονισμούς της European Statistical Authority 2010, ESA 2010. Το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης για το πρώτο τρίμηνο του 2018 (Ιανουάριος – Μάρτιος) ήταν 317,26 δις ευρώ (στοιχεία Oxford Economics), κάτι που σημαίνει ότι το χρέος της Κεντρικής Διοίκησης είναι κατά 26,48 δις ευρώ υψηλότερο από το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης (κατά Μάαστριχτ) το Μάρτιο του 2018.

Πηγές: Χρέος Κεντρικής Κυβέρνησης: Υπουργείο Οικονομικών - Δελτία Δημοσίου Χρέους. Χρέος Γενικής Κυβέρνησης: Oxford Economics.

Τα δύο μεγέθη διαφέρουν κατά την ένταση του εσωτερικού αναγκαστικού δανεισμού (που ξεκίνησε το 2015 και εξελίχθηκε το 2017) όπου η Κυβέρνηση υποχρεώνει τους πλεονασματικούς φορείς του ευρύτερου δημοσίου τομέα να καταθέτουν ένα μεγάλο μέρος των πλεονασμάτων τους στην Τράπεζα της Ελλάδος. Το δημόσιο μπορεί να κάνει χρήση της ρευστότητας αυτής για 15 ημέρες με ένα επιτόκιο 2,5% έναντι 1% περίπου που θα είχαν οι οργανισμοί από τις εμπορικές τράπεζες. Επίσης τα χρήματα αυτά είναι «εξασφαλισμένα» με δικαίωμα αποζημίωσης από το Δημόσιο.

Βεβαίως να θυμίσουμε ότι τίποτα και κανένας νόμος δεν εξασφαλίζει κανέναν όταν το δημόσιο έχει πρόβλημα ή όταν συμβαίνουν μείζονα γεγονότα. Αυτό είναι γνωστό στην Ελλάδα από την δεκαετία του 1950 μέχρι σήμερα όπου βεβαίως οι σχετικοί οργανισμοί απώλεσαν δις ευρώ με παρόμοιες διατάξεις και σε διάφορες περιπτώσεις (χρηματιστηριακή κρίση, κ.λπ.)

Το σημείωμα αυτό θέτει δύο διαφορετικά ζητήματα: το ένα αναφέρεται στο ότι όταν οι οργανισμοί καταθέτουν τα αποθεματικά τους στις τράπεζες αυτές αυξάνουν την ρευστότητά τους. Έτσι όταν μας καίει η απώλεια του waiver από την ΕΚΤ (4 δις ευρώ) είναι λογικό να σκεφτούμε ότι εάν τα αποθεματικά 26 δις ευρώ ήταν διαθέσιμα στις εμπορικές τράπεζες θα υπερκαλυπτόταν οποιοδήποτε αντίστοιχο πρόβλημα.

Το δεύτερο αναφέρεται στο κόστος της συγκέντρωσης των κεφαλαίων αυτών. Το 1% των εμπορικών τραπεζών λογικά προέρχεται από χρηματοδοτήσεις που αποφέρουν μια υψηλότερη ιδιωτικοοικονομική απόδοση έτσι ώστε χρηματοδοτείται η παραπάνω διαδικασία. Αντιθέτως το 2,5% προέρχεται από τους έλληνες φορολογουμένους. Σε ετήσια βάση και εάν χρησιμοποιείται το σύνολο των 26,5 δις ευρώ, που είναι ο συνολικός δανεισμός, ανέρχεται σε ένα ποσό γύρω στα 650 εκατ. ευρώ!

            Συνεπώς είναι εξαιρετικά μεγάλο μέγεθος.