ΜΑΘΗΜΑΤΑ… ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΘΕΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ!

Μὲ ἀφορμὴ τὴν Κρίση ποὺ διέρχεται ἡ Πατρίδα μας, ἡ Εὐρώπη ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρος ὁ κόσμος σήμερα· ποὺ οἱ περισσότεροι θεωροῦμε ὅτι πρόκειται γιὰ οἰκονομικὴ κυρίως κρίση ἐνῶ στὴν οὐσία μᾶλλον γιὰ κρίση ἀξιῶν πρόκειται· ὅλοι ἔχουν στραμμένη τὴν προσοχή τους στὴν αἰτία ἤ στὰ αἴτια ποὺ ὁδήγησαν μέχρις ἐδῶ καὶ ὅλοι φωνάζουν: καὶ μὴ παρέκει…

 

Μεγάλες μερίδες πληθυσμοῦ ὑφίστανται τὶς συνέπειες αὐτῆς τῆς ὕφεσης καὶ ὅλοι προσπαθοῦν νὰ ξεπεράσουν αυτὴν τὴν κρίση, ἐλπίζοντας στὴν ὑπέρβασή της καὶ στὴν ἐπάνοδο σὲ ρυθμοὺς ἀνάπτυξης, στὴν ὁποία ὅλοι ἰσχυρίζονται ὅτι στοχεύουν. Προσπαθοῦν, λοιπόν, νὰ ἐξεύρουν πηγὲς χρηματοδότησης, δανεισμοῦ, διαγραφὴ χρεῶν, επιμηκύνσεις τοῦ χρόνου ἀποσβέσεως καὶ μηχανισμοὺς ποὺ θὰ καταστήσουν ἐλαφρότερο τὸ βάρος ἀπὸ τὶς συνέπειες αὐτοῦ τοῦ σκληροῦ δανεισμοῦ.

 

Ἠχεῖ κατὰ ταῦτα ἐπίκαιρο τὸ μήνυμα ποὺ ἐκπέμπεται ἀπὸ τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς 16ης Αὐγούστου 2015 (ΙΑ΄ Κυριακὴ, Ματθαίου 18, 23-35). Πρόκειται φαινομενικὰ γιὰ δάνεια οἰκονομικὰ καὶ συμπεριφορὲς κατὰ τὴ δυσκολία ἀποπληρωμῆς ἤ ἐξόφλησής τους, ποὺ παραπέμπουν ὅμως σὲ στάσεις ζωῆς ἐλεήμονος καὶ ἀνελεήμονος καρδίας.  

 

Ἡ μετάθεση ποὺ λαμβάνει χώρα ἀπὸ τὰ ὑλικὰ στὰ πνευματικὰ δείχνει καὶ τὴν ποιότητα αὐτῆς τῆς ἀναγωγῆς. Τὸ ἐπαχθὲς βάρος τοῦ οἰκονομικοῦ δανεισμοῦ ἀναφέρεται στὴ συνέχεια στὸ ἐπαχθὲς βάρος ὀφειλομένων πνευματικῆς τάξεως καὶ τῆς ὑποχρεώσεως ἀφέσεως, ἐκ μέρους μας, ὅλων ἐκείνων ποὺ ἔχει προκαλέσει αὐτῆς τῆς τάξεως ἡ ὕφεση.

 

Βέβαια, δὲν ξέρω κατὰ πόσον λαμβάνεται ἤ μπορεῖ νὰ ληφθεῖ σοβαρὰ ὑπόψη τὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου ἀπὸ δανειστὲς ὑλικῶν ἀγαθῶν καὶ νὰ χαριστοῦν οἰκονομικὰ ἀγαθὰ σὲ ἀνθρώπους ἤ κράτη, ποὺ δὲν χειρίστηκαν σωστά τὰ δάνειά τους, γιὰ τὸν σκοπὸ μάλιστα ποὺ τὰ εἰσέπραξαν καὶ μάλιστα ὅταν οἱ δανειολῆπτες χωρὶς περίσκεψη, χωρὶς αἰδὼ χειρίστηκαν τὰ ποσὰ ποὺ εἰσέπραξαν χωρὶς νὰ μεριμνήσουν ἀκριβοδίκαια ὡς καλοὶ οἰκονόμοι τὰ τοῦ οἴκου τους, ἰδιωτικοῦ ἤ δημοσίου.

 

Αὐτή εἶναι ἡ μία πλευρὰ τοῦ χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος. Ἡ ἄλλη πλευρὰ ἀφορᾶ στὰ πνευματικὰ μεγέθη τῆς ἱστορίας μας.

 

Μπορεῖ νὰ εἴμαστε ἀπελπισμένοι ἀπὸ τὶς οἰκονομικές συμφορές ποὺ μᾶς βρῆκαν ἑκόντας ἄκοντας φοβούμενοι τοὺς… δράκοντας. Αὐτὸ δὲν δικαιολογεῖ ὅμως τὴν ἀπελπισία τῶν περισσοτέρων ποὺ βρίσκονται στὴ δεινὴ αὐτὴ κατάσταση. Μπορεῖ νὰ περιμένουμε μὲ ἀγωνία τὸ πότε τῆς πληρωμῆς τῶν δόσεων, ἀλλ’ αὐτὸ δὲν μᾶς ἀπαλλάσσει καὶ τῆς εὐθύνης νὰ μὴ στηριζόμαστε μόνο στὰ ὑλικά. Ὁ λαός μας πάντα εἶχε ὡς κινοῦν αἴτιον τὸ ἔχει ὁ Θεὸς, ποὺ δίδει παντί τῷ αἰτοῦντι. Ἀσφαλῶς γιὰ τὴν κάλυψη ἀναγκῶν ὑπῆρχαν πάντα οἱ δανειστές, οἱ τοκογλύφοι, οἱ μεσάζοντες, μὲ τὸ ἀζημίωτο βέβαια. Γιὰ νὰ κυριολεκτοῦμε ὄχι καὶ πάντα πραγματικῶν ἀλλὰ καὶ πλασματικῶν ἀναγκῶν ποὺ μᾶς ὑποβάλλονταν ὡς ἀναγκαίων. Ἡ ἀπελπισία καιροφυλακτοῦσε στὴν ἀδυναμία τῶν δανειζομένων νὰ ἐξοφλήσουν τὸ δάνειό τους.

 

Γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε σ’ αὐτὸ τὸ ἔχει ὁ Θεός –τὴν «ἀκαταμάχητη φρασούλα» κατά Χρῆστο Γιανναρᾶ¹– θὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι ὅποιος ἐλπίζει στὸν Θεὸ «οὐκ ἀποτυγχάνει ποτέ». Ἐλπίδα ὅμως σ’ Αὐτόν ὄχι ἀνέρειστη. Ἀλλὰ, ἀφοῦ ἔχει σταθμίσει τὶς δυνατότητές του, ἔχει ἱεραρχήσει τὶς ἀνάγκες του, δὲν προβάλλει ἀκόρεστες ἐπιθυμίες γιὰ νὰ τὶς κορέσει ἀπρόσεκτα ἀλλὰ πολὺ προσεκτικά. Ἔτσι, μὲ ὅλη αὐτὴ τὴ συνετὴ διαχείριση ξέρει ποῦ βαδίζει καὶ ποῦ καταφεύγει.

 

Ἡ μόνη του ἐλπίδα δὲν εἶναι οἰ διάφοροι ὀργανισμοί καὶ τὰ διάφορα Διεθνῆ ἤ Εὐρωπαϊκὰ Νομισματικὰ Ταμεῖα καὶ Φόρα. Εἶναι εὐκαιρία, γιὰ νὰ τὸ διατυπώσουμε καὶ ὁλίγον συνθηματικὰ, ν’ ἀφήσουμε τὸ Διεθνὲς Νομισματικὸ Ταμεῖο (Δ.Ν.Τ: (ΔουΝουΤοῦ) καὶ νὰ προσχωρήσουμε στὸ Δ.Τ.Θ. (ΔουΤουΘοῦ). Νὰ δοξάσουμε, δηλαδὴ, τὸ Θεό γιὰ ὅλα τὰ ἀγαθὰ ποὺ μᾶς ἔχει παραχωρήσει ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλα τὰ θεωρούμενα ὡς κακὰ ποὺ ἐμεῖς πολλὲς φορὲς ἐπισύρουμε ἐπὶ τῶν κεφαλῶν μας καὶ κάνουμε ὅπως λέει ὁ λαὸς μας «κακὸ τοῦ κεφαλιοῦ μας…»

 

Δόξα τῷ Θεῷ, λοιπόν, πάντων ἔνεκεν.

 

 

¹ Ἡ λογικὴ τῆς μαγιᾶς, «Ἡ Καθημερινή» 3 Μαΐου  2015 σ. 17. Βλ. καὶ ἄρθρο μου στὸ περ. «Ἐφημέριος» 1992, σ. 272-273 μὲ τίτλο:  Ἐκκλησία καὶ ἑλληνική κοινωνία.